progreso kaj malprogreso

Ni vivas dum atentinda erao komencis oni iam ekprelegante. Por cxiu generacio estas sia tempo grava kaj atnentinda. Al kelkaj sxajnas sxangxigxoj tro rapidaj kaj ili devas strecxi por ne postresti, aliaj gxuas rapidan vivotempon kvazaux fisxoj en akvo. Historie estas sciata, ke jam en mezepoko pli agxaj plendis, ke junularo ne suficxe respektas tradiciojn kaj sxangxigxoj estas tro rapidaj. Prudente estas kompreni ambauxajn vidpunktojn. Kiu ne estas junece poeto-ribelemulo vivas sensence, sed kiu maljunece restas ribelemulo same kondutas strange. En socio kaj same en societoj devus regi ekvilibro. En nia malgranda esperantosocieto bedauxrinde mankas ekvilibra kontrauxpezo al maljuneca konservismo kaj pesimismo. Meza agxo de nia membraro konstante pligrandigxas. Fresa sango estas ege bezonata, kontrauxe agonio ne estas malproksime. Cetere, kiom da ekzemploj estas sciata, kiam gefiloj de esperantistoj esperantigxas? Se ni ne sukcesas konvinki niajn infanojn, estas naive kredi, ke aliaj komprenas nin pli bone.